از جشن آداب و رسوم کهن تــــــا جشن عاطفه ها ....

هر یک از کشورهای اسلامی در ماه مبارک رمضان آداب و رسومی دارند که میراث گذشته آنها به شمار می رود. در این میان مسلمانان کشورهاى خلیج فارس نیز در تلاشند تا با انجام مراسم مختلف در ماه رمضان آداب و رسوم و سنتهای دیرین و کهن سرزمین خود را زنده نگاهدارند.

"قرقیعان" یکی از عادات و آداب و رسوم کهن مردم کشورهاى منطقه خلیج فارس به شمار می رود که از آباء و اجداد خود به ارث برده اند و بر حفظ آن تا کنون تلاش بسیاری کرده اند. کلمه " قرقیعان" در هر کدام از کشورهاى خلیج فارس به نحو خاصى تلفظ میشود . مثلاً در عمان " قرانقشوه یا تلمیس" ، در امارات عربى متحده "حق اللیلة یا حق الله " ، در کویت " قرقیعان " در قطر و بحرین و سعودى "کرنکعوه" گفته مى شود .

این عادت به این گونه است که کودکان در شب ۱۴-۱۵-۱۶ماه رمضان جشن می گیرند. آنها ظروفی مانند کاسه و بشقاب در دست می گیرند و آنها را به صدا در می آورند و به خانه های همسایه ها، دوستان و آشنایان می روند و از آنها خوراکیهایی مانند انجیر خشک، فندق، بادام، شیرینی، نقل و گردو می گیرند.  کودکان زیباترین لباس سنتى خود را مى پوشند ، لباس دختران تشکیل شده از ''دراعه'' (بالا پوش گشاد آستین دار) و سر پوش (بخنق) که معمولا رنگ سیاه است . لباس پسران از جلیقه سنتى (سدیرى) و کلاه سنتى(قحفیه) تشکیل شده که همه این لباسها با زرى و خوص و نقشه هاى سنتى کار کرده شده که اصالت و سنت قدیمى خود را از دست ندهد .

       

                                

در گذشته کودکان سبدی به دست می گرفتند که از برگ و شاخه های درخت نخل ساخته شده بود و درون آنها را پر از انجیر خشک، گردو، نقل، فندق، بادام و شیرینی می کردند و سپس به خانه های خود می آوردند و با خواندن شعر و سرودهایی به این مناسبت به خانه باز می گشتند. کودکان پس از افطار و تا قبل از سحر در خیابان می گشتند.

سرودى که این کودکان میخوانند معانى زیبایى را در بر دارد ، که توسع در رزق و روزى ، طول عمر ، و سلامتى و شادکامى هر خانواده را از خداوند ذوالجلال اکرم خواهان و خواستارند . زمزمه این سرود به لهجه عربی به این شکل است :

کرنکعوه.. کرکاعوه
عطونا الله یعطیکم.. بیت مکة یودیکم
یا مکة یا المعمورة.. یا أم السلاسل والذهب یا نورة
عطونا من مال الله.. یسلم لکم عبد الله
عطونا دحبة میزان.. یسلم لکم عزیزان
یا بنیة یا الحبابة.. أبوج مشرع بابه
باب الکرم ما صکه.. ولا حط له بوابة

اما به رغم پیشرفت علم و فناورى ولى هنوز کشورهاى منطقه خلیج فارس از آداب و رسوم گذشته استفاده مى کنند . و در انتخاب خرید این وسایل که شامل لباس کوکان یا شیرینى و آجیل هست ، دقت بسیارى میکنند که مشابه آن چیزى باشد که در روزگاران قدیم از آن استفاده مى شده که مبادا اصالت سنتى خود را از دست بدهد .

هیــچگاه در هیچ جامعه اى پشت پا زدن به فرهنگ آبــاء و اجــدادى موفقیتى را در بــر نداشته است .

فراموش کردن فرهنگ و آداب رسوم سنتى نیز نهایتأ جز از بین بردن تاریخ دیرینه کشور و گرفتارى در دام فساد و بى بند و بارى، نتیجه و ثمر دیگرى نخواهد داشت . پس باید هیچ گاه و در هیچ شرایطى فرهنگ ملى خود را فراموش نکنیم و همه با هم براى احیاى سرزمین مقدس خود بکوشیم تا کشور خود را آنگونه که زیبنده  آن است بسازیم . به امید آن روز.

و امـــا در ایـــران ...

همزمان با جشن "قرقیعان" کشورهاى خلیج فارس ، در ایران نیز زنگ عاطفه ها همزمان با مهر ماه روز "جشن عاطفه ها" در مدارس سراسر کشور به صدا در می آید.

همزمان با بازگشایی مدراس جشن عاطفه ها مهر ماه با حضور گسترده دانـــش آموزان با شــعار " مهر رمضان " برگزار می شود.

به منظور تنوع و رویکرد جدید در برگزاری مراسم عاطفه ها همزمان با بازگشایی مدارس به منظور مشارکت هر چه بیشتر دانش آموزان و نونهالان سراسر کشور درجشن عاطفه ها و کمک و یاری رساندن به دانش آموزان نیازمند، این مراسم در سراسر کشور برگزار می گردد.

به این مناسبت مردم خیر و نیکوکار کشورمان لوازم مورد نیاز دانش آموزان را به جهات مشخص شده واگذار میکنند ، تا دانش آموزان نیازمند از این وسایل بهره مند شوند . وجه نقد ، کیف ، کتاب ، دفتر ..... کفش ...در کل ما یحتاج یک دانش آموز ....

ولـــــى...

جشن عاطفه ها، با قربانی کردن عاطفه و عشق، تصویر روشن نابرابری و تبعیض را بی پروا و با وقاحت، در جامعه طبقاتی نشان می دهد، و مرگ تلخ عاطفه در بلوای لحظه لحظه های این جشن فراموش می شود.

عاطفه در غوغای جشن عاطفه ها می میرد، و حقیقت بر مرگ عاطفه سخت مویه می کند.

محرومان کمک و اعانه و صدقه نمی خواهند، جامعه بی طبقه و عدالت می خواهند.

دانش آموزان محروم و محکوم به تدریس در مدارس بی امکانات دولتی، کتاب و دفتر و لباس و کفش و غذا نمی خواهند، برابری می خواهند و برادری!

جشن عاطفه ها و کمک ثروتمندان و سرمایه داران، کمکی به تحقق و اجرای عدالت نمی کند، که خود با بی تفاوتی، بی عدالتی را ترویج و تشویق می کند.

در تنها کشور شیعه جهان، این چه جشنی است، که با اعلام بی عدالتی، بخاطر فقر برگزار می شود؟

برویم عاطفه را، عدالت را، عشق را، انتظار را یکبار دیگر معنا کنیم. توده های محروم اجتماع تشنه عدالتند، و عدالت تنها یک تصویر دارد.