قلم و صاحبان فکر

چه می خواهد ؛ به چه می اندیشد ؛ چگونه باید بیان  کند ؛ مقدمه را با کدامین واژه بنویسد ... با کدامین حس خاتمه دهد . گاهی تلخ می اندیشد و گاهی شیرین ؛ گاهی سیاه می بیند و گاهی سفید ؛ گاهی سردی را حس می کند و گاهی گرما ؛ گاهی با تردد خط خطی می کند گاهی با اطمینان خاطر ؛ گاهی خود را معلوم و گاهی مجهول می نماید . 

قلم به وفق مراد او سطرها را با حروف تزئین می کند در این میان  آنچه برآید از عقل و فکر و ذهنش  قلم همان را نقاشی می کند ؛ او در طی تاریخ قلم بر دست گرفته و می نویسد و می نویسد ؛ نهایتی در کار نیست نقطه ای که آخر خط می بینید این نقطه نهایت نیست باز ادامه دارد خط خطی های ذهن یک نویسنده ؛ با شعف و احساس از هر بابی سخنی به میان می آورد.  

                  

او را باید در هر زمان و مکانی تجلیل و سپاس گفت.... او را می گویم که در تقویم روز خاصی را به او اختصاص داده اند مانند روزهای خاص دیگر ! . چرا باید اهل قلم را در چنین روزی در خاطره ها زنده نمود ؟ چرا همیشه و همیشه محل تجلیل و قدر دانی نباشند ؟ سالیان است که این معضل در جامعه ما وجود دارد، معضل مناسبت ‌گرایی است. عادت کرده ایم در مناسیت ها به این موضوعات توجه و اهمیت بدهیم اینگونه توجهات معمولا سمت و سویی تکرار شونده دارد و زوایای متعددی در این جهت‌گیری‌ها همیشه نادیده باقی می مانند؛ در حالی که این زوایا عموما مسائلی بسیار تاثیرگذار هستند.  
 

به هر حال جامعه اگر به فکر نامگذاری یک روز برای صاحبان قلم بوده و هست باز هم جای قدردانی و تشکر دارد و امیدوارم محترم شمردن قلم و آزاد فکر کردن صاحبان فکر را در یک حد و مرز خاصی قید نکنند .  

سلام ...اهل قلم ...و صاحبان فکر و اندیشه .